We pray together, saints and sinners, and the living and the dead

In the month of November, Christians offer special prayers for the dead. These prayers are also a sign of their love and gratitude towards the dead.

It also means that the church intends to reflect on the interrelationship among the members of the church - both the living and the dead. In the words of St. Paul, just as the body has different members, we are different members of the body of Christ. It is this relationship that makes us to pray for one another. From the same relationship we get the strong confidence that the saints are praying for us. Christ has given his life, and lives within the body of all who opened themselves to that life. The same spirit leads us to the fullness of life.

We begin this month, honouring all the saints and asking their prayers. They are people who are utterly pure, completely permeated by God, and thus fully open to their neighbours—people for whom communion with God even now gives direction to their entire being and whose journey towards God only brings to fulfilment what they already are.

Every one of us who is being one with the body, also sees to the grace-filled status of the other as part of our own heavenly joy. That is why we see that the completion of heavenly joy is when all are united in the fullness of life in Christ. It is a pain for us if any one away separated from the body. There can be people who have totally destroyed their desire for truth and readiness to love, people for whom everything has become a lie, people who have lived for hatred and have suppressed all love within themselves. In such people all would be beyond remedy and the destruction of good would be irrevocable: this is what we mean by the word 'Hell.'

If we are one body, united in Christ, where are the saints and the other departed? Are they in a far place away from us - in reward or in punishment? At every step we do chose heaven or hell. The choice is whether we are one with Christ or cut off from Him, open to graces or remain closed, enter into life or embrace death. Growth, renewal, repentance ... are all depending on this choice for Christ.

In sickness we need care and rest. It is a time both of being strengthened and being purified. It is a need, not a punishment. Such purification does happen in us who are alive and in who are dead, both by the flame of Christ's passion, enabling us to become totally ourselves and thus totally of God. It is clear that we cannot calculate the “duration” of this transforming burning in terms of the chronological measurements of this world. It is the time of “passage” to communion with God in the Body of Christ. As we take care of our sick, it is a care that we can give to the departed in the state of purgation, all our prayers and good deeds where their healing comes from Christ. November is not about what to do, and what prayers are to be said, and how many souls are saved per day, it is the time to test, first of all, our own gratitude and love. Then, to realise the depth of our participation in the body of Christ. We pray together, saints and sinners, and the living and the dead.

At the moment of judgement we experience and we absorb the overwhelming power of his love over all the evil in the world and in ourselves.

Ref. Spe Salvi

Please find a Malayalam note on this at 
കല്ലറ, സ്വർഗ്ഗവാതിൽ, പിന്നെ നമ്മുടെ ഹൃദയം: ഏതാണ് തുറക്കേണ്ടത്?

Open

ജീവിതദിശയിൽ,കണ്ണെത്താത്ത എവിടെയോ നമ്മുടെ സ്വപ്നങ്ങളെ ചേർത്തുവയ്ക്കുന്നവരാണ് നാം. ഓർമകളിൽ പിമ്പോട്ടുനോക്കി ആഴിയുടെ സമ്മർദ്ദങ്ങളിൽ വീർപ്പുമുട്ടാറുമുണ്ട്. അവിടെയൊക്കെ, തീർത്തും അപരിചിതമാകുന്നത് നമ്മുടെതന്നെ ജീവിതരഹസ്യമാണ്. കുഞ്ഞുങ്ങളായി വളർന്ന്, കുഞ്ഞുങ്ങൾക്ക് ജന്മം നൽകിയവർ; ബാല്യകൗമാരങ്ങൾ എന്തെന്നുപോലും അറിയാതെ, കുരുന്നിലെ ജീവിതത്തിന്റെ  ചുമടേറ്റെടുത്തവർ;  പലവിധേന വിവസ്ത്രരാക്കപ്പെട്ട് അധികാരത്തിന്റെയും   ബലത്തിന്റെയും കാൽച്ചുവട്ടിൽ ഞെരിക്കപ്പെട്ടവർ; ആരുടെയൊക്കെയോ സ്വപ്നങ്ങൾക്കുമുമ്പിൽ സ്വന്തം ജീവിതത്തിന്റെ ദിശ നഷ്ടപ്പെട്ടവർ; തീച്ചൂളയിൽനിന്നും സ്തോത്രഗാനം പാടുന്ന മറ്റു ചിലർ  - രഹസ്യങ്ങൾക്കുമുമ്പിൽ  ഒരു വ്യാഖാനവും സ്ഥായിയാവുന്നില്ല എന്നത് സത്യം.
സ്വയം അടച്ചുകളയാതെ ഈ കൊച്ചുജീവിതം ഒരല്പം തുറന്നിടാൻ കഴിയുമോ എന്നതാണ് അതിപ്രസക്തമായ ധ്യാനം.
അടയുംതോറും ഭരമേറുകയാണ്, കയ്പ്പിന്റെ തീവ്രതയും. സുഖങ്ങൾ അവകാശങ്ങളാകുന്നത് അത്തരം കയ്പുകൾ ഇറക്കാൻ വയ്യാതാവുമ്പോളാണ്; ഭാരത്താൽ കുനിഞ്ഞുപോകുമ്പോളാണ് അസഹിഷ്ണുതയുടെ അട്ടഹാസങ്ങൾ പുറത്തുവരുന്നത്. നിധിയായി കരുതിയവയും മധുവായി അറിഞ്ഞവരും വിട്ടുപിരിയുമ്പോൾ ജീവിതം തന്നെ അടച്ചുകളയുന്നവരാണ് പലരും - ആ നിധിയും തേന്മധുരവും നമ്മിലെ ആഴങ്ങൾ തുറന്നെടുക്കുവാൻ അനുയോജ്യമായിരുന്നില്ല എന്നതാണ് ധ്യാനഫലം.
എത്രയെത്ര വർണങ്ങളാണ്‌, എത്രയോ ഈണങ്ങളാണ്, സുന്ദരസ്പർശങ്ങളാണ് നമ്മിലോരോരുത്തരിലെയും രഹസ്യങ്ങളിൽ ഇരുട്ടിലായിരിക്കുന്നത് -  വാതിൽജനാലകൾ  തുറക്കായ്കയാൽ. അടക്കപ്പെട്ടതിനു കാരണങ്ങൾ ഉണ്ടാകാം,പക്ഷെ ആ ഭീതിയുടെ രാത്രി എന്നേ അകന്നുപോയി? ധൈര്യമായി, പ്രതീക്ഷയോടെ, പുഞ്ചിരിയോടെ, തുറക്കൂ. 
നോക്കൂ, തുറന്നിട്ട ഒരു കൊച്ചുജനാലയിലൂടെ പുറത്തേക്കെത്തിനോക്കുന്ന ദൈവം, നിന്റെ പുറംലോകം കാണാൻ ശ്രമിക്കുന്ന ദൈവം.
സത്യം! അടച്ചിട്ടപ്പോൾ നാം ഇരുട്ടിലാക്കിയത് ഈശ്വരനെത്തന്നെ. എന്നിട്ട്,  ആ പ്രഭ തേടി എവിടെയൊക്കെയോ നാം നടന്നു.
തുറവിയുള്ള നല്ല മനുഷ്യരാവട്ടെ നാം. നിഷ്കളങ്കമായി നമുക്ക് പുഞ്ചിരിക്കാം, കൈകോർത്തുപിടിച്ചുനടക്കാം -     അതല്ലേ ഹൃദ്യമായ ആരാധന.