Come on dear 'Myself,'

Jesus was critical about the holiness based on religious righteousness, where performing religious rituals would render an image of a holy person. Holiness, for Jesus, meant a living based on justice and charity. Jesus did not put on a holy man’s image, but he was a friend. We cannot fake in true friendship. It is an option which demands strong stand.

The way we understand holiness also may depend on how we understand ourselves. Perhaps we have been nurtured on an idealized angelic anthropology where our human elements are put to freeze. Such an anthropology was cultivated in a guilt culture which as widespread in the post-renaissance Europe. The whole human essence was reduced to be that of sin. The culture promoted a collective sadness thinking of the human frailty, death, and decay, a refusal to accept one’s own body and bodiliness. The pathetic poor condition of that time saw the logic "‘sinful nature’ as causality for all suffering" acceptable. The horror of hell and the sufferings of purgatory were the greatest concerns. The whole aim of life was to fight against sin. Guilt can breed fear, and manipulating that fear is a tool of power. More than seven hundred years we theologized and spiritualized this guilt culture.

In different times the human quest asked us to retell the redemption story, but we refused and liked to be in imprisonment and ransom theology. The unheard-human went to the extreme ideologies on human nature. Today perhaps is the time we need a different reading of the story of redemption. It is the religious righteousness that promotes a redemption of ours as if from a judged, condemned and imprisoned state. Jesus had no figure of a super hero, of a savior. He was not doing a favour to anybody in his healings, he respected all for who/what they were. He healed, he came to give life, as the sick needed a physician.  He comes near as we need someone on our side. 

In many ways we do lack the grace of God. If we lack life, there will be weakness and illness, which situation we call ‘sin,’ because of which we cannot be what we really are. To be human is our nature, and to live that nature well is our call. Here what we are aware is a need of a physician and willingness to recover. We are not burdened by guilt, but looking forward in hope. It is an embrace of God into a newness life, an experience of love, affirmation and joy. In the process we grow life our damages are healed.

Our faith must help us to live as human beings. Guilt culture can manipulate our vulnerability, and we can find easy hiding places in spirituality based on guilt. We can play all fake-games here in the forms of sentimentality of holiness and sinfulness. In friendship we cannot play fools, it asks for a responsible and honest response. But only if it is done we can dare for a holiness of justice and charity that Jesus lived. To call to such a holiness is a personal matter, religion does not have upper hand there and so it may not prefer it. Yet if it is convinced of its human and just call from God, religion can kindly listen to the words of Jesus: "Give her something to eat (Lk 8: 55)," "untie him and let him go (Jn 11: 44)."

Buffoon gods

With the desire to renounce many things during this season of lent, may we also have the courage to leave behind some fancy gods. Let us not be deceived by thinking that spreading some pictures to 1,00,000 and above in Chain money, pyramid scheme models would bring some blessings. Similarly don't be carried away by online packages of deliverance, healing, and debt relief. 

If we observe, they are just a digital form of early ‘Chain Letters’ asking us to reach to the maximum. They may or may not have some content of 'prayer' as such. What is sure is an introduction with a noble purpose, something to trigger powerful human emotions, eg. pity (praying for cancer patients and the poor), fear (the dangerous or evil consequences of neglecting it), personal sentiments (send also to me if you love me/ tell me if you will not so that it may not be broken). 

But, are they not praying anyway? It might seem so, but actually not. We can ask for prayers, and spread a devotion, and even with an intention, but what happens here is that 'the prayer' or 'the message' or 'the act of sharing' itself is given a supernatural overtone and thus reducing the truth of prayer itself. Number of times the prayer to be said, the number of hours spent, continuity and the better effect are the emphasis, and it gets a magical connotation. Prayer is to be trusting God, and god's will. We can expect only 'cheap graces' from a god who is expected to be happy with the number of ‘Likes,’ ‘Shares’ and ‘type Amen’ categories. They are not testimony to our faith, but an attempt to access to grace in cheap and easy ways. That grace is not enough to follow Christ who is on the way of the cross. As Dietrich Bonhoeffer said the call to follow Christ is to come and die.

What does it profit, ....

What does it profit,
even if our ideas, culture, language, and faith dominate over the whole world,
even if our skills, talents, charisms are means of mesmerising millions across the world,
even if we are able to satisfy hungers and become an answering god,
and lose our real SELF (Children of God)?

How dangerous and disastrous it will be!
Jesus the Son of God) was with wild beasts in the wilderness,
and the angels looked after him.

We will turn out to be a tempter,
like wild beasts in lamb's skin to destroy the children of God,
because all our attempt will be to get the above things done for us.

Believe the Gospel - You are children of God with every blessedness.
Repent - shed off all the other selves you have put on for yourselves. 

Romanticising the Demons

It is a concern, dear friends, I was having for a long time. I myself have received abundance of graces from God, and I am grateful. I am also grateful to many who have helped me in the path of spirituality. But some recent phenomena ask us to view the faith healing today a bit critically.  

Faith healing in christianity had its background in Judean beliefs that sickness and suffering were linked to sin and evil, and that health and healing stemmed from repentance and divine forgiveness.
Demonology was treated in Angelology or in Theology of Creation, and in relation to witchcraft and exorcism. Dante and Milton also have contributed a lot to our popular imaginations about demons. They did have more political intention than that of religious in writing their famous works as Divine Comedy and Paradise Lost. The political and social environment for the development of demonology also include practical divinity, Puritan godliness, anti-popery, polemic and propaganda, and popular culture today.

The above mentioned picturisation of demons, in whatever milieux they have been, have crept into the popular preachers in catholic church too.

Devil attracts a curious attention whether it be for invoking or to expel, by means of desire or by fear. Devil can appear as a funny comedian and also a vampire. Both makes him a popular hero. Often it is an immediate and easy answer to many problems and challenges. All the teachings about  the causal connections between our unanswered complexities and the demons of different natures, eg. spirit of death, spirit of lust...are not to be taken spiritual, rather we must crosscheck for its origin and ways of application. There are also very selective reading, and personal interpretations of the messages from Our Lady in different apparitions. Whatever an afflicted person speaks during an exorcism process cannot be taken as a message as true as revelation. Many seems to give a doctrinal quality to such communications. Are we to grow in confidence in God, or to be in fear of an evil attack any time possible? While we use the sacramentals, they should not become as if they are things with magical effects. If we observe a strange and new explanation why can't we just try to crosscheck something about it eg. similar teachings and interpretations elsewhere, historical background and development, how much it is compatible with the faith, and interestingly the political and economic impact.

As a church and society we need to reflect what gave a lot of space for all these demons to migrate into our retreat centres. What let the different christian sects and their trends mushroom here in catholic forms? How could superstitious practices of spells, binding, protective tools... get Christianised in our preaching, and interpretations in counselling? How could the popular slogans 'claiming for promises,' storming the heaven,' and 'use the word of God' got rooted in us with a sense of magical mantras? Better we crosscheck their origins too. Advertising skill is to target and feed the hunger. So, were we in a 'need' of such presentations, or those who were able manipulated their mass appeal of 'charisma'? Unfortunately their approach was "what I speak 'through the Word of God' is the only truth." Perhaps, it is we who were not aware that we were developing a celebrity worship for those teachers, and got captivated by anything they said, and anointed them as 'the prophets of the time.' 

They may have been responding to personal and social problems in and around the lives of people. Shall we not use tools really required to meet such issues directly? If personal issues, a personal maturing process; if social issues, awareness, commitment and actions...Instead, demonological and spiritual interpretations are not facing the issues at all, they neither help to analyse nor describe the issues. Present criticisms on those involved in such trend have only one reason, that is the over-generalisation without pastoral kindness.  

You don't have to believe my observations, but I invite you to reflect with me what is really happening with our faith. The above lines are in a very comprised form which require further search for clarification.
I have the same request to those who want to react too. This approach is mine, but the constructive elements given above for consideration are real social and historical facts. You are free to think of us as people filled with darkness and that the devil works in the intellect. Dear friends, we too listen to people and their lives, we also listen to the damage done to their lives by the demon-based interpretations. You are free to believe what you are convinced of, but to the people, please show mercy, especially to children.
_______________________
Please see also We, Scientific Progress, and the Devil 

Erotic, Human, and Mystical

Is agape not erotic and philial? Do we not see agape in eros and philia in our own life examples? Even if we use 'carnal,' is it going to be ungodly? In any form of love we do love in our bodies, right?  Every form of love has its own blessedness in different phases of life. There is no devotion without eros being part of it. 

I don't know whether we can really break love into sections of eros, philia, and agape. Plato did it to clarify the ethical relations among members in a society. Each one carries a responsibility to another. The category might depend on the 'desired other' in the relation.

Though unfortunately it is understood only as sexual desire, passionate love (eros) is to mean that the lover loses oneself to partake in the beauty of the other. If we can see the beauty in the beautiful even independent of the object, that eros is still deeper. Erotic is to be passionate and losing oneself, not destructive to oneself or the beautiful. If the desire devours the beautiful and destroys, that is against our own human nature. 

Philia is oriented towards the other, it also could be a loyalty for the sake of the other. It could be familial, political or social. They can be forms of favour, kindness, help, company, even unasked. It is mutual, though may not be always equal.

Agape draws on elements from both eros and philia, but the object is universalised, and nothing is desired in return. So agape can be extended to the strangers and the enemies. God comes there because God is outside of our bond-structures. Since it hopes for the perfect love, God may be the object of that love because God is the highest beauty and the desirable. Agape completes itself in a transcendental form of eros. In that sense God must be the real object of eros. But shall we start where we stand?

Just consider the following words with their real meaning:

Anurag, Prem, Moha, kama, pranaya, Rathi, Vatsalya, Ishq, samipya, sayujya, viraha ...

Take any love you cherish... Go through the desire and joy of your love...even that you want to give and to receive..If we have lived eros well, losing yourself in partaking the beauty of the other, we will live Philia well, happily, responsibly and with content,  and at the same time growing through agape.

Angelising, or demonising any form of love is not a healthy approach at all. May be in spiritualising, we went wrong somewhere, and we resisted learning how we love in/through our bodies. 

നോമ്പ്: വിതയ്ക്കാൻ ഒരു കാലം!

പുണ്യങ്ങളുടെ, പ്രത്യാശയുടെ ഒരു കാലത്തേക്ക്  നാം പ്രവേശിക്കുകയാണ്. "മനുഷ്യാ, നീ മണ്ണാകുന്നു" എന്ന് കേട്ടുകൊണ്ടാണ് ഈ വിശുദ്ധകാലം നമ്മൾ തുടങ്ങിവയ്ക്കുന്നത്. സൗന്ദര്യസ്വപ്നങ്ങളും, അഹന്തകളും, മോടികളുമെല്ലാം ഒരുവേള വീണ്ടും മണ്ണിൽ അഴുകിച്ചേരണം. ഈ നശ്വരത നാം ധ്യാനിക്കുന്നുണ്ട്. മണ്ണ് ശവപ്പറമ്പിനെ ഓർമിപ്പിക്കുന്നു എങ്കിൽ നമ്മുടെ ശവക്കുഴിയെക്കാൾ മറ്റൊരു ശവക്കല്ലറ കൂടി ഓർമയിൽ സൂക്ഷിക്കാൻ, സുവിശേഷത്തിലെ അവഗണിക്കപ്പെട്ട ചില അകംപൊരുളുകൾ നമ്മോടു പറയുന്നുണ്ട്. നന്മകൾ വിതച്ചിട്ടു പോയ ഒരുവന്റെ ഉത്ഥാനം ഓർമിപ്പിക്കുന്ന ആ കല്ലറ. നശ്വരതയിൽ, അപമാനത്തിൽ, ബലഹീനതയിൽ വിതക്കപ്പെടുന്നു, മഹിമയിൽ ഉയിർപ്പിക്കപ്പെടുന്നു എന്ന് വി. പൗലോസ് എഴുതിയതിന്റെ യാഥാർത്ഥ്യഭാവം. അങ്ങനെ നോക്കുമ്പോൾ മണ്ണ് ശ്‌മശാനഭൂമി മാത്രമല്ല അത് വിളനിലമാണ്. ഒരുപക്ഷെ പലവട്ടം വിള പരീക്ഷിച്ച മണ്ണ്. ഒരു നല്ല മനുഷ്യനാകാൻ, നല്ല ഭാര്യയോ ഭർത്താവോ, അമ്മയോ രക്ഷിതാവോ, സുഹൃത്തോ  പ്രേയസിയോ ആകാൻ  ശ്രമിച്ചിട്ടും പ്രതീക്ഷക്കൊത്തു ഫലം പുറപ്പെടുവിക്കാത്ത എന്നിലെ മണ്ണ്. അധികമൊന്നും പുറപ്പെടുവിച്ചിട്ടില്ലെങ്കിൽ നമ്മിലെ മണ്ണിന്റെ പരിപോഷണസാധ്യത പരിശോധിക്കേണ്ടതില്ലേ?

പശ്ചാത്തപിക്കുക, സുവിശേഷത്തിൽ വിശ്വസിക്കുക എന്ന ആഹ്വാനത്തിലാണ് നാല്പതു ദിവസങ്ങളിലേക്ക് നമ്മൾ കടക്കുന്നത്. ക്രിസ്തുവിനെ പിൻചെന്നുകൊണ്ടാണെങ്കിൽ ഉപവാസത്തിന്റെ നാല്പത്
ദിവസങ്ങൾക്കു മുമ്പ് ക്രിസ്തുവിനുണ്ടായ അനുഭവം കൂടി നമുക്ക് ധ്യാനിക്കണം. ഉറവകളുടെ ആഴങ്ങളിലേക്ക് ക്രിസ്തു കടന്നു പോകുന്നുണ്ട്. ആഴങ്ങളിൽ സ്ഥിരീകരിക്കപ്പെട്ട ബോധ്യമാണ് ഉപരിതലേ മുഴങ്ങുന്നത്:
"ഇവൻ എന്റെ പ്രിയപുത്രനാകുന്നു." അതിനാണ് മണ്ണിന്റെ ഉറവകളിലേക്കു ആഴങ്ങൾ തേടിയിറങ്ങേണ്ടത്. ദൈവപുത്രസ്ഥാനത്തെക്കുറിച്ച്  ഒരുവേള കൂടി ബോധ്യപ്പെടാനാണ് യഥാർത്ഥ അനുതാപത്തിന്റെ വിളി. നിർമലതകളുടെ ആ ഉറവകളെ തേടിയേ തീരൂ.

മടങ്ങിയെത്തിയ ധൂർത്തപുത്രൻ കാണാതായതിനെക്കുറിച്ച് ഒരു കഥയുണ്ട്. പലരും അന്വേഷിച്ചു. അവസാനം അതാ, അവൻ അടുത്തുള്ള പന്നിക്കൂട്ടിൽ നോക്കി കരഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. "ഞാൻ എന്തൊക്കെയാണ് ചെയ്തത്, വീടിനുള്ളിൽ കഴിയാൻ എനിക്ക് ലജ്ജ തോന്നുന്നു. വേല ചെയ്ത്  എല്ലാറ്റിനും എനിക്ക് പരിഹാരം ചെയ്യണം. അതുകഴിഞ്ഞേ ഞാൻ വീട്ടിലേക്കുള്ളു."
പിതാവിന്റെ ഹൃദയത്തിനു യഥാർത്ഥത്തിൽ മുറിവേറ്റത് അപ്പോഴാണ്. ഹൃദയം തുറന്നു സ്വീകരിച്ചിട്ടും ഇവൻ എന്നെ കരാറുകാരനെപ്പോലെയും പലിശക്കാരനേപ്പോലെയും  കാണുന്നതെന്തുകൊണ്ടാണ്? എന്റെ
സ്നേഹം അറിയാത്തതെന്തുകൊണ്ടാണ്? പിതാവിന്റെ ഈ വേദന നമുക്കും കാര്യമായെടുക്കേണ്ടതുണ്ട്. നമ്മുടെ ഉപവാസങ്ങളും പുണ്യപ്രവൃത്തികളും തീർക്കുന്ന മുതൽക്കൂട്ടിന്റെ പ്രതിഫലമായി അനുഗ്രഹങ്ങളെ കണ്ടുശീലിക്കരുത്. അത് മണ്ണിന്റെ അഹങ്കാരമാണ്. നമ്മൾ സ്വീകരിക്കുന്ന കഷ്ടതകളിലെ ദയനീയാവസ്ഥയാണ് പിതാവിന് പ്രിയങ്കരം എന്നും കരുതരുത്. നിസ്സഹായവസ്ഥയിലെ ദയായാചനയല്ല പിതാവാഗ്രഹിക്കുന്ന ബന്ധം, യാചകരായിക്കാണാൻ പിതാവിന് വേദനയാണ്. പിതാവിന്റെ ഹൃദയത്തെ അത്രമേൽ ചുരുക്കിക്കളയരുത്. നഷ്ടപ്പെടുത്തിയ പുണ്യകാലങ്ങളെക്കുറിച്ചു ഓർക്കുന്നതിൽ തെറ്റില്ല. എന്നാൽ നിന്റെ തന്നെ കരുണക്കപ്പുറത്തേക്കു അവ കളഞ്ഞുപോയിട്ടില്ല. ദൈവമകനോ മകളോ ആയിത്തന്നെ ദൈവം നമ്മെ കാണുന്നു എന്ന് നമ്മോടുതന്നെ പറയാനുള്ള തുറവിയാണ് ആ കരുണ. ചെയ്തുതീർക്കാനുള്ള, സ്വയം സാധൂകരിക്കാനുള്ള ആത്മീയചിട്ടകളിൽ മണ്ണിനു ജീവസാധ്യതയില്ല; ജീവാംശം സ്വീകരിക്കാൻ ജലാംശമില്ല, കൃപാംശമില്ല.

 മുപ്പതു മേനിയും അറുപതു മേനിയും മാത്രം പുറപ്പെടുവിക്കാനേ കഴിഞ്ഞുള്ളു എങ്കിലും, കാട്ടുമുന്തിരിയും പതിരും പുറപ്പെടുവിച്ചു എങ്കിലും, വിളഭൂമി മുഴുവൻ കാട്ടുമൃഗങ്ങൾ വികൃതമാക്കിയെങ്കിലും, വീണ്ടുമൊരു വിത്ത് വിതക്കാൻ മണ്ണിനു മേന്മയുണ്ടെന്നതാണ് സുവിശേഷം. അഴുക്കുകളെന്ന് ഒരുതലത്തിൽ വിളിക്കപ്പെടുന്നത് തന്നെ അഴുകി, നീറിപ്പൊടിഞ്ഞു വളമായാണല്ലോ മണ്ണിനെ ഫലഭൂയിഷ്ടമാക്കുന്നത്. ചുറ്റും വിളവു മോഷ്ടിക്കുന്ന കവർച്ചക്കാരാണെന്നും ഏതുനിമിഷവും ശത്രു കള വിതച്ചേക്കാമെന്നും കരുതി ജീവിതം മുഴുവൻ ആകുലത നിറക്കുന്നത്, നമ്മിലെ മണ്ണിനെക്കുറിച്ചു അവബോധമില്ലാത്തതുകൊണ്ടും, കൃഷിക്കാരന്റെ സംരക്ഷണത്തിൽ വിശ്വാസം പോരാത്തതു കൊണ്ടുമല്ലേ?

കയ്യൊഴിഞ്ഞുപോയ എത്രയോ വിളനിലങ്ങൾ നമ്മൾ കാണാറുണ്ട്! നിരാശയിൽ, അപമാനത്തിൽ, ഭയത്തിൽ ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ടവയാണവ. അത്തരം സ്ഥലങ്ങൾ ക്രമേണ കളിസ്ഥലമായോ, ചന്തസ്ഥലമായോ, യുദ്ധഭൂമിയായോ മാറിയേക്കാം. കനിവറിഞ്ഞുകൊണ്ട്, സ്നേഹമറിഞ്ഞുകൊണ്ട് നമ്മിലെ  ഉപേക്ഷിച്ചുകളഞ്ഞ  വിളനിലങ്ങൾ വീണ്ടെടുക്കണം.

സ്നേഹാനുഭവങ്ങൾ ഊറിയാണ്  നമുക്ക് വളക്കൂറുണ്ടാകുന്നത്. അവിടെയേ പുണ്യങ്ങൾക്കു വളരാനാകൂ. സ്നേഹാനുഭവങ്ങളിൽ ജീവജന്യമായ ഏതാനം ധാതുക്കൾ ഉൾച്ചേർന്നിട്ടുണ്ട്.  'മണ്ണിൽ നിന്ന് രൂപപ്പെട്ട മനുഷ്യനാണ് നാമെങ്കിൽ, ഈ മനുഷ്യഭാവത്തിലെത്തിച്ചേരാൻ എത്രയോ കനിവുകളാണ് ദൈവകരങ്ങളായത്! ശരീരത്തിലെ മൂലകങ്ങൾ ആദ്യം പിറന്ന നക്ഷത്രങ്ങൾ മുതൽ, ജീവകോശങ്ങളിൽ നമ്മിലെ ജീവഭാഷ നൽകിയ കുടുംബവും സമൂഹവും വരെ; കഴിച്ച ആഹാരം വിളഞ്ഞ മണ്ണും, അതിൽ വീണ വിയർപ്പും നമ്മെ രൂപപ്പെടുത്തിയ, നമ്മെ ഊട്ടിയ ദൈവകരങ്ങൾ തന്നെ. അറിയാതെ അടിത്തട്ടിൽ
സ്വീകരിക്കപ്പെട്ട കനിവാണ് മണ്ണിന്റെ പുളകം. ആന്തരികപ്രചോദനവും കനിവിന്റെ ബോധ്യം തന്നെ. നശ്വരതയെയും നിർബലതകളെയും കുറിച്ചോർക്കുമ്പോൾ, അതിനാൽത്തന്നെ നാം എത്രയോ പരസ്പരാശ്രിതരാണെന്നു ഒരു വേള ഓർമിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ കനിവ് വീണ്ടുമൊരു പുളകമായി നമ്മിൽ വളരും.

ധൂർത്തപുത്രന്റെ മറ്റൊരു കഥയുണ്ട്. തിരിച്ചുവരവിന്റെ ആഘോഷങ്ങൾ ഒരുപാടു നടന്നു. ദിവസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞു, ആളൊഴിഞ്ഞു. ഭക്ഷണമേശ അവനെ നിരാശപ്പെടുത്തി. ആട്ടവും,പാട്ടും അത്ഭുതങ്ങളും ഇല്ല. "ഒരു മീൻ കഷണം  പോലും തരാൻ കഴിയാത്ത കഴിവുകെട്ട അപ്പൻ," അവൻ പിറുപിറുത്തു." ആഘോഷങ്ങളുടെ തിരക്കിൽ, വർണശോഭയിൽ ഒന്നും സംസാരിക്കാനായില്ല. അൽപനേരം അടുത്തിരുന്നു സംസാരിക്കാമെന്നു ഞാൻ കരുതി," പിതാവ് അവനെ ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. സേവകർക്കു പോലും സുഭിക്ഷമായി ലഭിക്കുന്ന സമൃദ്ധിയിലാണ് അവന്റെ സന്തോഷം. ആചാരങ്ങളിൽ, വർണശോഭയിൽ ദൈവനാമം ഏറ്റുപറഞ്ഞു ഘോഷിക്കപ്പെടാറുണ്ടെങ്കിലും, വേണ്ടത്ര പരിഗണന ലഭിക്കാതെ പോകുന്ന യാഥാർത്ഥ്യമാണ് ദൈവമാഗ്രഹിക്കുന്ന ഈ ഹൃദയബന്ധം. തിളക്കമുള്ള കടലാസ് തോരണങ്ങൾക്കു വേണ്ടി, ആ ഹൃദയബന്ധത്തെ മകനോ മകളോ ആയ നമുക്ക് തുച്ഛമാക്കാനാകുമോ? സേവകർ എന്ന് ധരിക്കുന്നവർക്ക്   ആട്ടവും പാട്ടും ആൾക്കൂട്ടവും ആണ് പ്രിയം. സേവകരുടെ മാസ്മരികവ്യാഖ്യാനങ്ങൾ തീർത്ത വിവരണങ്ങൾ  അവരുടെ വൈകാരികഭ്രമങ്ങൾക്കു തീവ്രതയേറ്റി. തെറ്റുകാരെന്നു നിന്ദിച്ചു മക്കളെ ഭവനത്തിനു പുറത്തിരുത്തുന്നതു ഈ സേവകരാണ്. ആട്ടവും പാട്ടും സ്വയം മാമാങ്കമാക്കിയവർക്കു അവരുടെ പങ്കിനെക്കുറിച്ചാണ് ആശങ്ക. മണ്ണിലേക്ക് മഴ തടഞ്ഞത്  അവരാണ്, നിന്റെ മണ്ണ് ശാപഭൂമിയായിത്തീർന്നെന്നു പറഞ്ഞു പ്രചരിപ്പിച്ചതും അവരാണ്.  ജീവിതാനുഭവങ്ങളും ക്രിസ്തുസ്പർശനവും ഒരുമിച്ചു ചേർന്നാണ് നമ്മിലെ മണ്ണൊരുക്കുന്നത്. നമ്മിലെ മണ്ണിന്റെ ആഴങ്ങളിലേക്ക് പോകാൻ നമുക്കു കഴിയണം.  അവിടെയാണ് മറഞ്ഞിരിക്കുന്ന നിധി. നിധി ആയിട്ടാണെങ്കിലും വിത്തായാണെങ്കിലും ആ സാധ്യത ക്രിസ്തുവിലേക്കു വളരുക എന്ന പ്രക്രിയയാണ്. നമ്മിൽ രൂപപ്പെടാനാകുന്ന ക്രിസ്തുസ്വഭാവങ്ങളാണ് ഈ മണ്ണിൽ വിതക്കപ്പെടാനുള്ള വിത്തുകൾ.

നമ്മിലെ മണ്ണിന്റെ ആഴങ്ങളെക്കുറിച്ച്,  ഗുണത്തെക്കുറിച്ച്,
പിതാവിനേക്കാൾ അധികമായി ആർക്കാണ് അറിയാവുന്നത്. ആ പിതാവിനോടൊപ്പമിരിക്കാനുള്ള ഏതാനം ദിനങ്ങളാണ് ഈ നോമ്പുകാലം. നമ്മിൽ വന്നുചേർന്ന ക്ഷീണവും വേദനയും മാത്രമേ നാമറിയുന്നുള്ളു. ആ ക്ഷതങ്ങളെ അതിന്റെ ആഴങ്ങളിൽ അറിയാൻ പിതാവിനടുത്ത്  ഇരുന്നല്ലേ തീരൂ. അവിടെ മുറിവുകൾക്കും അതിന്റെ ചരിത്രത്തിനും പ്രസക്തിയില്ല. സ്നേഹത്തിൽ പകർന്നുനൽകുന്ന കൃപാതൈലം സൗഖ്യത്തിനും ശക്തിക്കും കാരണമാകും. മരണത്തെക്കുറിച്ചും ജീർണതകളെക്കുറിച്ചും ഓർക്കാൻ പിതാവ് പറയുന്നില്ല, മറിച്ച് ഉണർവിനെയും ജീവനെയും അവിടുന്നു കാണിച്ചുതരുന്നു.

രക്തച്ചൊരിച്ചിലും നെറികേടുകളും സഹിച്ച, കണ്ണീരും വിയർപ്പും ഏറ്റുവാങ്ങിയ മണ്ണാണിത്. പാവങ്ങൾ അന്യായത്തിനിരയാകുമ്പോൾ, കുഞ്ഞുങ്ങൾ പീഡിപ്പിക്കപ്പെടുമ്പോൾ നിഷേധിക്കപ്പെടുന്നത് കനിവുകളാണ്. മണ്ണിനാഴമില്ലാതെ പാറകൾ രൂപപ്പെടുന്നതും, ജീവൻ കൊതിക്കുന്ന പുത്തൻ തളിരുകളെ ഞെരുക്കുന്ന മുള്ളുകൾ രൂപപ്പെടുന്നതും ഈ നിഷേധത്തിന്റെ ഫലം. മണ്ണിന്റെ ഈ വേദനയെക്കൂടി കാര്യമായെടുക്കാതെ നോമ്പാചരണം അർത്ഥവത്താകില്ല. അനീതിയുടെ അത്തരം കല്ലുകളെ അലിയിച്ചു കളയാൻ നോമ്പുകളിലൂടെ നമ്മിലെ മണ്ണിൽ ഒഴുകിത്തുടങ്ങുന്ന ഏത് ഉറവകളാണുള്ളത്?

വീണ്ടുമൊരു വിതക്കാലമാണ് നോമ്പുകാലം. നമ്മിലെ മണ്ണിനെ ശപിക്കാതെ, ഉപേക്ഷിക്കാതെ മണ്ണിന്റെ മേന്മ അറിയാൻ, മുറിപ്പെടുത്താത്ത കലപ്പ കൊണ്ട് മണ്ണൊരുക്കാൻ നല്ല വിതക്കാരനെ അനുവദിക്കാൻ, ക്രിസ്തുരൂപങ്ങൾ മുളപൊട്ടി വളരുന്ന വിത്ത് സ്വീകരിക്കാൻ, ഒരു ഓർമ്മപ്പെടുത്തൽ: "മനുഷ്യാ, നീ മണ്ണാകുന്നു." അതൊരു ആശ്വാസ വചനമാണ്. മണ്ണിലേക്ക് മടങ്ങുക എന്നതിന് ശാപവാക്കുകളിലേറെ പ്രതീക്ഷയും പ്രോത്സാഹനവുമുണ്ട്.നമ്മളായിത്തീർന്ന പ്രകൃതികണികകളുടെ നിർമലതകളിലേക്കു മടങ്ങാൻ,ആ കരപരിപാലനയുടെ ധന്യതയിൽ ആദ്യനിഷ്കളങ്കതയെ ഒരിക്കൽ കൂടി ജീവിക്കാൻ ഒരു പ്രേരകശബ്ദം.

How Near is Our God!

God appears in a covering as a veiled reality, seen as a tremendous mystery.
Surprisingly we are familiar with the cloud, and we are experts in covering God in mysteries.
When David wanted to build the temple, God reminded him that He never lived in a house, but had been like a wanderer moving about in a tent.
God in the midst of people, is unfortunately a strange God for us, or may be a familiar stranger.

When Christ came to live with us there was no cloud of mysteries, there was no terrifying fire, no concealing smock!
There was but a human possibility of touch with power of life.
Experience how near is our God!
Temple centered faith and lifepatterns somehow conditioned the knowledge of God,
the place to worship and the way to live and pray.
There was a time when they had no temple, no altar, no sacrifice, no priest.
Once the temple was destroyed, there again came a time they had no temple, no altar, no sacrifice, no priest.
The whole dimension of believing and living asked for a redefining of their structures,
and the foundation was that the Lord dwells among the people.

Then the altar, sacrifice, even the divine presence itself is understood differently.
In our own pains God has found a worthy altar.
In faraway heavens it is all emptiness, but dare to touch him.
May be his garment first, and then Himself,
gradually feel his breath, and then his heart.

Now can you call him gently?
Not being able to see, hear, or speak,
not able to walk ahead in life,
very much closed within and causing injuries to oneself...
See clearly those altars in our own lives.
Rise up, Can you dare to touch this healing reality,? Worship in silence, speak gently few words from the depth of the heart.
Every healing touch is a sacrifice, a living sacrifice.
It is not a mystery in thick clouds, it is a the treasure in your heart!
Touch and feel, How near is our God!

“Come, taste and see that the Lord is Good” Ps 27: 4

Give me today the grace for the day

Human longing and pain cry out.
Seemingly no answer comes.
Even when God does not listen, what is the worth of life?
Job says that the human life is like a breath,
it is momentary and passes without any sign of existence.
At times it is unbearable burden.
The complexities of life have left us with no time even to think how we are.
In the fast running world, we are becoming very insignificant, often our very selves are not found.
They belong to a company, a project ... without which we cannot be identified.
We are really helpless under stresses, both from life and from profession.
As Job said, "Lying in bed I wonder, 'When will it be day?'
Risen I think, 'How slowly evening comes!' may be our sighs too.
Even it is true that we have lost days and nights that we could wait for them.

There is no immediate solution to these life struggles;
we need to work, rushing and running, being tired, irritated and at times getting blasted. Perhaps we need to, with great effort, come to a consciousness that we also do live, dream, love and smile.
Give attention to the following commands:

Get up..., come to the middle..., believe..., stretch out..., open..., go in peace..., show yourself..., come out..., come and touch..., what do you have? bring them to me..., you are forgiven..., I don't judge you..., come down..., come to me..., I will give you rest.... These are words Jesus used in his conversations, especially in the occasions of healing and miracles. Actually they do offer a new perspective in relation to the many struggles of life. They are not magical, but they are commands whereby the withering spirit may be raised into the dignity of the children of God.

It is primarily a strength to take the 'givenness' into our own life. "Anything other than 'this' would be fine for me"... such could be our thoughts. It may be our very life, the profession, the life-partner, children, the gadgets we have at present ....If it is too intense, we might even say, "Take away my life Lord!" 

Instead, can we say, "Lord, give me today the grace to live, the strength to live."
Our life may be confusing question to the effect that we are being strangulated, yet no death; a chalice too bitter to drink. Can we make a sincere effort to respond to the above words of Christ? That is an important passage we need to go through, identifying the roots of our pains and 'deaths,'- seeing our own unlikeness to Christ. Responding to the words of Christ is a time of healing and rest.  If we can do that, we may gradually be able also to say like Christ,"it is not my will but yours!"

.... എന്നിട്ടും എനിക്ക് വിശക്കുന്നു

ദൈവത്തെ തേടുന്ന ദാഹം, വിശ്വാസത്തോടുള്ള പ്രതിബദ്ധത, നിഷ്കളങ്കമായ ഭക്തി...
തുടങ്ങിയവയെല്ലാം പലപ്പോഴും ചൂഷണം ചെയ്യപ്പെടുന്നുണ്ട്.
സ്വന്തം നിലനില്പിനുവേണ്ടി ജനത്തിന്റെ ദയനീയതയാണ് വിലക്കെടുക്കപ്പെടുന്നത്. ആരാധനക്കായി വരുന്നവർ ഭക്തിയിൽ ആടും, പാടും, കാഴ്ചകൾ അർപ്പിക്കും, ആഹ്ലാദത്തോടെ തിരിച്ചു പോകും,
എങ്കിലും അടങ്ങാത്ത വിശപ്പും, അപൂർണ്ണതയും ബാക്കി നിൽക്കും.

നമ്മുടെ മുഖംമൂടികളെ നോക്കിച്ചിരിക്കാൻ കഴിയുന്ന ദൈവമുഖങ്ങൾ നാം നമുക്കുവേണ്ടി ഉണ്ടാക്കിയിട്ടുണ്ടാകാം.
ദൈവത്തെ നമ്മിൽനിന്ന് മറച്ചുകളയുന്ന ഘനീഭവിച്ച അന്ധത അതേ ദൈവങ്ങളാണ്. പലപ്പോഴും ഈ ദൈവങ്ങൾ ഉടനടി ഫലം നൽകാറുണ്ട്.  മന്ത്രികഫലങ്ങളാഗ്രഹിക്കുന്ന എളുപ്പത്തിലുള്ള സൂത്രപ്പണികളായി ദൈവഭക്തി  മാറിപ്പോകരുത്. വഴികാട്ടേണ്ടവർ താരാരാധനക്കു സമാനമായ celebrity culture തങ്ങൾക്കുവേണ്ടി അനുവദിക്കുകയും അരുത്. ശ്രുതിമധുരവും നയനമനോഹരവുമായ അത്തരം ദൈവങ്ങളെ പരിചയപ്പെടു ത്തിയവർ തന്നെ അറിയാതെ നമ്മുടെയുള്ളിൽ ദൈവങ്ങളാകുന്നുണ്ട്. നമ്മുടെ ഭവ്യത ഈ വ്യക്തികളിലും അവർ ക്രമപ്പെടുത്തിയ പ്രാർത്ഥനാശൈലികളിലും ആണെങ്കിൽ ആത്മീയപരിവേഷമുള്ള, ക്രിസ്തീയ ഉടയാടകളുള്ള വിഗ്രഹങ്ങൾക്കാണ് നമ്മൾ സ്തോത്രമാലപിക്കുന്നത്.

ഇവയൊക്കെയും തൊട്ടുതലോടുന്നവ ആയിരുന്നിരിക്കാം, ഏതൊക്കെയോ അനുഭൂതികളിലൂടെ നമ്മൾ കടന്നുപോകുകയും ചെയ്തിട്ടുണ്ടാകാം. എങ്കിലും ഇവ നമ്മുടെ വിശ്വാസത്തിനും വ്യക്തിജീവിതത്തിനും എത്രമാത്രം  ആഴങ്ങൾ നൽകിയെന്ന് ധ്യാനിക്കുന്നതു നല്ലതാണ്.
വളർന്നിട്ടില്ലെങ്കിൽ അറിയണം, നമുക്ക് നൽകപ്പെട്ടത് പോഷണമില്ലാത്ത അപ്പക്കഷണങ്ങളായിരുന്നു. മനുഷ്യന്റെ ഉൾത്തളങ്ങളെ വശീകരിക്കുന്ന രൂപഭംഗിയുള്ള ദൈവങ്ങളെ മെനഞ്ഞെടുക്കുകയും, അതിനൊത്ത  വൈകാരിക സംതൃപ്തി നൽകുന്ന ആത്മീയത സൃഷ്ടിച്ചെടുക്കുകയും ചെയ്യുന്നത് വഴിയിൽ തളർന്നു പോകാൻ കാരണമാകുന്നുണ്ട്.
വിശപ്പും ദാഹവും, പുഞ്ചിരിയും സ്വപ്നങ്ങളും, ഭീതിയും ഭാരങ്ങളും ഒക്കെയായി നമ്മുടെതന്നെയും മറ്റനേകം പേരുടെയും ജീവിതങ്ങൾ നമ്മുടെ കൈകളിലുണ്ട്.
അവയൊക്കെയും കൈകളിലേന്തി നമ്മൾ എന്താണ് ചെയ്യാറുള്ളത്?
നമ്മുടെ ജീവിതത്തിന്റെ പച്ചയായ മനുഷ്യാവസ്ഥകൾ തന്നെയാണ് വിഷയം.
 അനുചിതമായ പരിഹാരനിർദേശങ്ങളും, ഗൂഢലക്ഷ്യങ്ങളും വഴിയിൽ പ്രാധാന്യം നേടുമ്പോൾ  അറിയണം നമ്മൾ പ്രതിഷ്ഠിക്കുന്നത് വിഗ്രഹങ്ങളാണ്. ഈ അവസ്ഥകൾ കൃതജ്ഞതയോടെ ഉയർത്തി വാഴ്ത്തപ്പെടുമ്പോൾ  തിളക്കമേറിയ വിഗ്രഹങ്ങൾക്കുപോലും ഇടമില്ലാതാകും. കൃതജ്ഞതയോടെ ഉയർത്തപ്പെട്ടതുകൊണ്ടാണ് ക്രിസ്തു വിശക്കുന്ന ലോകത്തിനുവേണ്ടി അപ്പമായത്.
_______________
God in a fastfood cafe

God in a fastfood cafe

We see in the Bible, King Jeroboam set up a new worship place,
a new god, a new faith story for the people to believe.
He tells them: “Here are your gods, Israel;
these brought you up out of the land of Egypt.”
When he says, “'I' give you a god,” what is his real intention?
Going to worship Yahweh in Jerusalem, might turn their hearts away from him,
and they might kill him. So he gave them a god; a ‘godly’ action, but a political intention.
People’s longing to worship, and loyalty to their faith are manipulated and consumed by his purpose.
Apparently they would sing, dance, worship and feel happy, but they go incomplete and still hungry.

Jesus could easily make it a reality to rise up as a popular hero,
one who is able to treat their hunger.
It was not 'he himself' who was in his heart,
but it was 'they and their hunger' that was there in his heart.
He really felt their fainting spirit,
“They have come to me… if I send them hungry, they may faint on the way…”
Jesus feeds the multitude in compassion.

We are given into our hands, our own life and the lives of anyone who is in our life, what do we do with them?
Treat them with shapeless gods,
offer them a spiritual path that benefit our honor and glory,
and let them faint on the way, is that we do?

The very human hunger and need is the issue.
When inappropriate solutions and agendas are initiated, idols find their place.
When the same hunger and need is raised in blessing, idols lose their place.
Raised in thanksgiving Jesus becomes the bread broken for the life of the world.

How often have we given our forms and shapes to God to suit us and our feelings?
We may give disfigured faces for God which appeal to the masks we have created for ourselves.
Such gods may be the greatest obstacle in meeting God. In our own families, prayer meetings and so on,
we too may, in small or larger ways present our agenda in a language of religion and faith.
Unfortunately these bloodsucking tools do work.
In the process we present gods, or at times we ourselves become gods.
"'This statue' will give 'this special favour',"
"'this' prayer will work miracles,"
"'do this' and 'this blessing' will be sure".... where is the place for God?
We need to free ourselves from these specifying superstitious attitude.
"Pass around 'Mary pictures', and 'Hail Mary's without breaking,"
"I am blessing in the name of Jesus," .... the digital sources of graces, what do they tell about our faith?
One might say that all these are part of devotion, and these do matter.
Actually these does not seem to be devotions, but easy techniques with assumed magical effects.
True devotion teaches a person loyalty and trust. It will enable the devotee to wait patiently.
But we have a fastfood access in the present 'pious' practices.
They might be 'tasty,' and delivered at once, but how much does it offer sustenance for us?

Though being so sincere in spiritual life, why do we not grow in freedom and maturity?
Perhaps, we have believed in ways that might be binding us to the gods created in ulterior motives.
Perhaps we were carried away by wonderful pop culture presentation,
style of celebrity worship and mass appeal.
It might have been greatly appealing,
and so we did not bother about meaning and depth in faith.
We were not fed with real bread.

Bread could have been an idol, and Jesus could have been a celebrated icon.
Jeroboam said: "They may turn away from me and they might kill me."
Jesus said: " I have come to give my life as a ransom for many."
This is the difference, between an idol and a life-offering.
________________
.... എന്നിട്ടും എനിക്ക് വിശക്കുന്നു