A Passover to Bethlehem

Many moments of passing over from one stage of life to another is known to us. A kind of passing over is required also for the ways we expect the divine presence. We expect god to be present in glory and power. But how have we experienced that presence in our lives? We have felt the presence not in glorious clouds or royal thrones, but in absolute tenderness that God offered in kindness mercy and freshness of life.

The Gospel of Blessedness

The newness of the gospel is the message that the countless blessings are poured over us. Every one who is open for it, deserves that blessedness. All those who may be weeping, burdened, persecuted, hungry, judged to be cursed, all are blessed, and graciousness is poured upon them. To lead them into this reality is the duty of a guide. Many things we made for the sake of clarity were actually binding us within their own boundaries. These definitions call our attention today, because these are the very explanations on which we base our reflections about our life and forget, or even reject totally the great blesssedness in us. the tenderness of the 'Messiah' is to free from these binding beliefs and definitions. We are, of course, in need of growth, yet how much more are we already in the state of having been accepted and blessed by God. Jesus raised his listeners with such a confidence that that they are blessed by the heavenly Father, not a cursed and condemned species. Actually the traditions mishandled people reinforcing such beliefs in the pretexts of religious definitions.For Jesus they were all the children of God, the sick, the sinners, the prostitutes, the dead, the widow ... 

The Passover to Bethlehem 

Promises find their fulfilment in our life in many different ways. The Holy Spirit filled Mary completely, especially her heart and womb. The same Spirit will sanctify all human situations. It is important to take a moment of pass over here seriously. This passing over is not for expecting miracles, nor for making possible something that is impossible, but to see the nobility of the ordinariness of our lives. When we imagine of God out of our everyday reality, in reality God is present where we have least expected. The Word that dwells in the heart of us throbs to incarnate in our own humanness. The truth is that we have not taken seriously our own humanity and the worth of it. Perhaps,we have distanced ourselves from our humanness and the soil on which we have set our foot. It is to take birth in our humanity the Word became flesh. Man, woman or transgender, sick, weak, or caring for the sick, we are in our humanity as word became flesh. For sure, Bethlehem presents this fact as a challenge, to keep away all highness and glory and seek what is really human.

Possible Tragedy in Bethlehem

Those who came to Bethlehem were not of any definitions. Once one ties oneself with ideals and definitions, a spontaneous response is impossible when a possible revelation is available in our tangible realities. those who rejoice at the manger are those who revered the sacredness around without binding it under any structure, and those who realised that cultures must not close us within. The imaginative belief of the shepherds would have been related to the care that they who themselves are weak, give to the sheep, and to the feeling of the security the sheep would feel. The wise man reached there seeking the inner radiance beyond nation and culture. The revelation we receive in being in our own humanity is deeper than authority, power and knowledge. The more the definitions the more the boundaries.  At the manger, they also lack definitions along with power and knowledge. This absence makes them capable of welcoming each other at the manger. There is no religion, culture, nationality to define who they are. There is a child "born for you." Every situation where one is for the other there is a manifestation of incarnated care and concern. There one cannot become an icon to be honoured or even worshipped, they must empty themselves. It is the blessedness that is offered to us that we feel in every gesture of kindness through many unknown hands.

We must be kind enough to ourselves to return to the simplicity of Bethlehem. Wherever we generously give and receive humbly, there resounds the incarnate form of the word in reality in our own flesh. May The Emmanuel, The Word made Flesh enable us to take birth into such a freedom.

ബെത്‌ലെഹെമിലേക്കുള്ള കടന്നു പോകൽ

അനുഗ്രഹങ്ങളുടെ മംഗളവാർത്ത

അതിരുകളില്ലാതെ അനുഗ്രഹം നൽകപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു എന്ന സത്യമാണ് സുവിശേഷത്തിന്റെ നവീനത. കരയുന്നവരും, ഭാരം വഹിക്കുന്നവരും, പീഡിപ്പിക്കപ്പെട്ടവരും, വിശക്കുന്നവരും, ശപിതരായി വിധിക്കപ്പെട്ടവരും ഈ ധന്യതക്ക് അർഹരാണ്. ആ യാഥാർത്ഥ്യത്തിലേക്ക് അവരെ കൊണ്ടുപോകുകയാണ് നല്ല വഴികാട്ടിയുടെ കടമ. വ്യക്തതക്കു വേണ്ടി നാം നിർണ്ണയിച്ച പലതും നമ്മെ ബന്ധിച്ചിടുകയായിരുന്നു. അവയുടെ പ്രാമുഖ്യം സ്ഥാപിക്കാനാണ് അവർ ശ്രമിക്കുന്നത്. കുരുക്കഴിക്കപ്പെടേണ്ട നിർവചനങ്ങളിൽ നിന്നും അവരെ സ്വാതന്ത്രരാക്കുകയാണ് നല്ല ഇടയന്റെ സാന്നിധ്യത്തിന്റെ ആർദ്രത. വളർച്ച ആവശ്യമുണ്ടെങ്കിലും, നമ്മൾ എത്രയോ അനുഗ്രഹീതരാണ്. അവന്റെ വാക്കുകൾ പുതുജീവന്റെ നനവായി നമ്മിലേക്ക്‌ കിനിഞ്ഞിറങ്ങും. നമ്മിലെ നന്മകളും  ഒടിവുകളും ആ ധന്യതയിൽ നിർവൃതി അറിയും.

ബെത്‌ലെഹെമിലേക്കുള്ള കടന്നു പോകൽ 

മറിയത്തെ, പൂർണമായും, പ്രത്യേകമായി അവളുടെ ഹൃദയത്തെയും, ഉദരത്തെയും  ധന്യമാക്കിയ ഈശ്വരചൈതന്യം നമ്മിലെ മനുഷ്യാവസ്ഥകളെയും ശ്രേഷ്‌ഠമാക്കും എന്നതാണ്  വാഗ്‌ദാനങ്ങളുടെ പൊരുൾ. തുറവിയുള്ള ഹൃദയത്തിനു പ്രപഞ്ചത്തെ വഹിക്കാനുള്ള ഗർഭപാത്രമാകാം. കടന്നുപോകലിന്റെ ഒരു നിമിഷം ഇവിടെ കാര്യമായെടുക്കാനുണ്ട്. അത്ഭുതങ്ങളെ പ്രതീക്ഷിക്കാനോ, അസംഭവ്യമായവ സാധ്യമാക്കാനോ അല്ല, സാധാരണത്വത്തിൽ ഗരിമ കാണുവാനാണ് ഈ കടന്നുപോകലിന്റെ അർത്ഥം. തീർച്ചയായും, ധൈര്യവും, കനിവും, വിവേചനയും, മൗനവും അതിൽ അലിവ് നൽകുന്ന ഗുണങ്ങളാണ്.  നമ്മിലോരോരുത്തരിലെയും ഹൃദയത്തിൽ വസിക്കുന്ന ദിവ്യജ്ഞാനം, ആ ആദിവചനം നമ്മിലെ മനുഷ്യനിൽ അവതീർണമാകാൻ തുടിക്കുന്നുണ്ട്. നമ്മിലെ മണ്ണിനെയും, മനുഷ്യനെയും നമ്മൾ കാര്യമായിട്ടെടുത്തിട്ടില്ല എന്നതാണ് സത്യം. പകരം, മാറ്റിനിർത്തുകയും ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. നമ്മിലെ മാനുഷികതയിൽ ജീവിക്കുവാനായി വചനം മനുഷ്യനായിത്തീരുന്നു. ആണോ പെണ്ണോ ഭിന്നലിംഗരോ, രോഗിയോ തളർന്നവരോ ശുശ്രൂഷിക്കുന്നവരോ ആവട്ടെ, നമ്മളുടെ കൊച്ചുജീവിതങ്ങളിൽ വചനം മാംസം ധരിക്കുന്നുണ്ട്. ഇതൊരു വെല്ലുവിളിയായിത്തന്നെയാണ് ബെത്‌ലെഹെം നമുക്ക് മുമ്പിൽ അവതരിപ്പിക്കുന്നത്. സകല പെരുമകളെയും മാറ്റിനിർത്താനും പച്ചമനുഷ്യനിലേക്കു വളരാനുമുള്ള ഒരു കടന്നുപോക്ക്‌.                              

ബെത്‌ലെഹെമിന്റെ ദുരന്തമുഖം

നിർവചനങ്ങളില്ലാത്തവരാണ് ബെത്‌ലെഹെമിൽ എത്തിയത്. തങ്ങളെത്തന്നെ നിർവചിക്കുന്നവർ തങ്ങളുടെ സ്വത്വം ആദർശങ്ങളോടോ, മതസംഹിതകളോടോ, ന്യായപ്രമാണങ്ങളോടോ ബന്ധപ്പെടുത്തി വയ്ക്കുമ്പോൾ, ജീവിതനിമിഷങ്ങളിൽ തെളിഞ്ഞുവരുന്ന അനുഗ്രഹീതമായ വെളിപാടുകൾക്ക് നൈസർഗികമായ ഒരു പ്രത്യുത്തരം നൽകാനാവില്ല എന്നതാണ് യാഥാർത്ഥ്യം. ഭവ്യത നൽകേണ്ടവയെ മതത്തിന്റെ ചട്ടക്കൂടുകളിൽ ഒതുക്കാതെ അതിന്റെ തന്നെ നിർമലതകളിൽ വന്ദിച്ചവരും, സംസ്കാരങ്ങൾ നമ്മെ അടച്ചിടുന്നവയല്ലെന്നു തിരിച്ചറിഞ്ഞവരുമാണ് പുൽക്കൂടിനു മുമ്പിൽ സന്തോഷിക്കുന്നത്. ആട്ടിടയരുടെ വിശ്വാസഭാവനകൾ പ്രകൃതിബന്ധങ്ങളോടും, ഇടയവൃത്തിയോടും ചേർന്നതായിരിക്കാം. അബലരായിരിക്കുന്ന തങ്ങൾ നൽകുന്ന സുരക്ഷയും, ആടുകളുടെ ഉള്ളിലുള്ള സുരക്ഷാബോധവും അവരുടെ വിശ്വാസത്തിന്റെ ആന്തരികരൂപമായിരിക്കാം. ജ്ഞാനികളാണെങ്കിൽ, രാജ്യത്തിനും സംസ്കാരത്തിനും അതീതമായി ഉൾവെളിച്ചം തേടി വന്നവരാണ്. അധികാരത്തിനും അറിവിനും മീതെയാണ് പച്ചമനുഷ്യനാകുന്നതിലെ വെളിപാട്. നിർവ്വചനങ്ങൾ ഏറുംതോറും അതിരുകളും ഏറുകയാണ്, ലാളിത്യമാർന്നതിനെയെല്ലാം അകറ്റി മാറ്റുകയാണ്. ഉണ്ണിയുടെ പുൽത്തൊഴുത്തിൽ സമ്പത്തിന്റെയും, അധികാരത്തിന്റെയും ഇല്ലായ്‌മയ്‌ക്കൊപ്പം നിർവചനങ്ങളുടെ ഇല്ലായ്മയും ഉണ്ട്. നിർവചനങ്ങളുടെ ഇല്ലായ്മയിലാണ് അവിടെ എല്ലാവർക്കും പരസ്പരം സ്വീകരിക്കാൻ കഴിയുന്നത്. ആവർത്തിക്കപ്പെടുന്ന മുഖ്യസന്ദേശത്തിലും ആ ധ്വനിയുണ്ട്: "നിങ്ങൾക്ക് വേണ്ടി ജനിച്ച ശിശു" - മനുഷ്യൻ അപരനുവേണ്ടിയാകുന്ന ഓരോ അവസ്ഥയിലും പരിപാലനയുടെയും കരുതലിന്റെയും വെളിപാടുകളുണ്ട്. ആ പുത്തനനുഭവങ്ങളിലേക്ക് ഒരാൾ അവതരിക്കുന്നത് വിഗ്രഹമാകനല്ല, അലിഞ്ഞു തീരാനാണ്. ഉപ്പും ലവണങ്ങളും അലിഞ്ഞുചേർന്നാണ് ജീവൻ നൽകുന്നത്, ജീവാംശത്തിന്റെ ഭാഗമാകുന്നത്‌. ഒരു ചെറു മഞ്ഞുകണം പോലും ഈ അലിവ് നൽകുന്നുണ്ട്. നമ്മിലെ മണ്ണിനെ അലിയിച്ചു മൃദുത്വം നൽകുന്ന ജലകണമാണ് ഈശ്വരകൃപ. പൊടിയുടെ പൊടിയുടെ ഗന്ധമറിഞ്ഞ നമുക്ക് മണ്ണിന്റെ പശിമ പറ്റാൻ ഈ നനവ് വേണം. ഒരു പുതുജീവരൂപമായി നമ്മിൽ വളരുന്നതും ഇതേ കൃപ തന്നെ. ഈ കൃപാസമൃദ്ധിയാണ് ഓരോ കരുതലിലും നാം അറിയുന്നത്. നിർവചനങ്ങളുടെ ചിന്താധാരയിൽ തടയപ്പെടുന്നതും ഈ കൃപ തന്നെ.      

ദൈവം മനുഷ്യനാകുന്നതിലെ വിളി, വീണ്ടും വീണ്ടും കൂടുതൽ ആഴങ്ങളുള്ള  മനുഷ്യരാകുവാൻ തന്നെയാണ്. ഭക്തിയിലെ ആഡംബരങ്ങൾ പോലും   ഭാരങ്ങളാകുന്നു എങ്കിൽ തീർച്ചയായും ഇല്ലായ്‌മയുടെ ബെത്‌ലെഹെമിലേക്കു മടങ്ങാൻ നമ്മോടുതന്നെ കനിവ് കാണിക്കണം. ഉദാരതയോടെ നൽകുകയും, എളിമയോടെ  സ്വീകരിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്ന ഓരോ കരുതലിലും വചനത്തിന്റെ മാംസരൂപം തെളിയുന്നുണ്ട്. സംഹിതകളും ആദർശങ്ങളും നമ്മുടെ കണ്ണുകളെയും കാതുകളെയും അടച്ചുകളയാതിരിക്കട്ടെ.    

ബെത്‌ലെഹെം എനിക്കരികെയാണ്

കുയിലും പൂമ്പാറ്റയും ജറുസലേമിൽ ഭീതിയിലാണ്
ജറുസലേമിൽ നിന്ന് മടങ്ങുന്നവരെ കാത്തു
സമാധാനത്തിന്റെ ഇളംപ്രാവുകൾ ഇനിയും കുറുകുന്നുണ്ട്
കാണിക്കയായി ചൊരിയപ്പെട്ട ജീവരക്തം എന്റെ പ്രിയന്റേതായിരുന്നു
ജെറുസലേമിന്റെ ബലിക്കല്ലിൽ പിടയുന്ന വെള്ളരിപ്രാവുകൾ
കരയുന്ന കുഞ്ഞാടുകൾ

ഇടയന്റെ പുല്ലാങ്കുഴൽ അവിടെ നിശബ്ദമാകണം
അവന്റെ ഇളംനെഞ്ചിലെ ദിവ്യകീർത്തനം
അയോഗ്യത കല്പിക്കപ്പെട്ട പഴംപാട്ടുകൾ

                                             ____________________

ഇടയന്റെ മടിയിലിരുന്ന് കുഞ്ഞാട് പതിയെ തലയുയർത്തി
അപ്പോഴും വിറയൽ മാറിയിരുന്നില്ല
ഇടയൻ തലോടുന്നുണ്ടായിരുന്നു
എന്തോ വ്യത്യസ്തമായുണ്ട്
ഒരു സ്ത്രീ എന്നെ മാറോടു ചേർത്ത് പിടിച്ചു
സർവവും മറന്നു ഞാൻ കേൾക്കുന്നു,
ഒരു പുല്ലാങ്കുഴൽ ഗീതം.
ഇടയന്റെ ഗീതം -
ഹൃദയം ഒഴുകുകയാണ്...
എന്നെക്കുറിച്ചാണ്
അത് അവന്റെ നന്ദിയാണ്, സ്തുതിയാണ്,
ആരാധനയാണ്
ഹൃദയം ഒഴുകുകയാണ്....

പുതുതായി പിറന്ന ഒരു കുഞ്ഞിനുവേണ്ടി അവൻ പാടുകയാണ്
എന്നെ മാറോടു ചേർത്ത അതെ അമ്മയുടെ പിഞ്ചുകുഞ്ഞു
എന്റെ ജീവനുള്ള ഈണം
അവന്റെ ഹൃദയമുള്ള രാഗം.
ജീവസ്പർശമേറ്റ,
വിയർപ്പുള്ള,
കണ്ണുനീരണിഞ്ഞ,
ഹൃദയമുള്ള
നന്മനിറഞ്ഞ നാടോടിപ്പാട്ടുകൾ
മാലാഖമാർ ഏറ്റുപാടുകയാണ്.

                              _________________

ഞാൻ അന്വേഷിച്ചു നോക്കി
             എവിടെയാണവൻ?
ശ്രേഷ്ഠമായ വാക്കുകളിൽ
വാചാലനായ, തീക്ഷ്ണമതിയായ ഒരാൾ പറഞ്ഞു -
            നീ ഇത് കേൾക്കണം, അനുവർത്തിക്കണം
            ഈശ്വരൻ  നേരിൽ പറഞ്ഞ വാക്കുകളാണിവ
            അവൻ രൂപപ്പെടുത്തിയ ചിട്ടകൾ

            ഇത് മാത്രമാണ് സത്യം, വേറിട്ട് നീ ചിന്തിക്കരുത്
            ഞാൻ ചൊല്ലിത്തന്നത് മാത്രം നീ ആവർത്തിക്കുക
            വേറൊരു വഴി ഇല്ല തന്നെ

വഴിയരുകിൽ അതാ ഒരു അപരിചിതൻ
ആ കണ്ണുകളിൽ തിളക്കമുണ്ടായിരുന്നു
അവൻ പറഞ്ഞു:
           ഞാനും തേടുകയാണ്...
           എങ്ങനെ അവനെ അറിയാം?
           നീ പാടൂ, അവൻ കൂടെ പാടും,
           വേദന പറയൂ, അവൻ കേൾക്കും,
           കൂടെ നടക്കും, നീ വളരും!

ഞാൻ അന്വേഷിച്ചു നടന്നപ്പോൾ എന്നോടൊപ്പം അങ്ങനെ ഒരാൾ ഉണ്ടായിരുന്നല്ലോ!
        എവിടെനിന്നാണവൻ?
        ബെത്‌ലെഹെമിൽ നിന്ന്
        ബെത്‌ലെഹെം? എൻ്റെ നാട്ടിൽ നിന്നോ?
        തീർത്ഥമില്ലാതെ, പുണ്യപുരുഷന്റെ ഭാവമില്ലാതെ
        എൻ്റെ കൂടെ നടന്നവൻ
        എൻ്റെ പരിഭവങ്ങൾ ക്ഷമയോടെ കേട്ടവൻ
        അവനു വേണ്ടിയോ ഞാൻ എവിടെയൊക്കെയോ അലഞ്ഞു നടന്നത്?

ബെത്‌ലെഹെം എനിക്കരികെയാണ്!
നന്മയിൽ പിറക്കുന്ന ശാന്തി
ഹൃദയത്തിലുണരുന്ന ഗീതം,
ജീവസ്പർശമേറ്റ ഭക്തി
ദിവ്യ സങ്കീർത്തനം
മാലാഖമാർ അത് ഏറ്റുപാടും
                                   _____________

പ്രപഞ്ചത്തിലെ നന്മയുടെ മഹാവിളക്ക് അല്പമായെങ്കിലും മനുഷ്യരൂപം ധരിച്ചു നമ്മളിലുണ്ടെന്നതിന്റെ അടയാളമാണ് നമ്മിലുള്ള നന്മ. ആ നന്മയാണ് നമ്മെ ഏകീകരിക്കുന്നത്. പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ ഓരോ തരിയിലും നന്മയുടെയും സൗന്ദര്യത്തിന്റെയും കണികകൾ ഉണ്ട്. നന്മ പ്രകടമാകുമ്പോളാണ് ശാന്തി പുലരുന്നത്.

സമാധാനം വെറും ആശംസാഗീതമാകരുത്. നന്മ ജനിപ്പിക്കുന്ന സമാധാനത്തെ തൊട്ടറിഞ്ഞുകൊണ്ടു ശാന്തിമന്ത്രങ്ങൾ പ്രതിധ്വനിക്കുകയാണ്.

ആരുമറിയാത്ത എത്രയോ നന്മകളാണ് പ്രകൃതി കനിഞ്ഞു നൽകുന്നത്. ഉദാരതയോടെ നല്കിയവയെ നമ്മൾ ചൂഷണം ചെയ്തു.

പറഞ്ഞറിയിക്കപ്പെടുന്ന നന്മകൾക്ക് സ്തുതിപാഠകർ ഏറും

നമ്മിലെ കൊച്ചു നന്മ ബെത്‌ലെഹെമിലെ ഉണ്ണിക്കുവേണ്ടി ഒരു കൊച്ചുവിളക്ക് തെളിയിക്കുന്നുണ്ട്.

എന്നിലെ തിന്മ മാത്രമല്ല, ഞാൻ കൊട്ടിഘോഷിക്കുന്ന നന്മയും ആ ഉണ്ണിക്കുമീതെ വലിയ വാൾ ഉയർത്തുന്നുമുണ്ട്.

അവിടെ വീണ്ടും വീണ്ടും പിറക്കുന്നത് ഞാൻ തന്നെയാണ്.

ആരെന്നെ കൊണ്ടുപോകും, ബെത്‌ലെഹെമിലെക്ക്?

നല്ല തണുപ്പുള്ള മഞ്ഞുകാലത്ത്, രാവിലെ സൂര്യന്റെ ഇളംചൂട് എത്രയോ ആസ്വാദ്യമാണ് - അതൊരു സാന്ത്വനമാണ്. നീതിസൂര്യൻ സൗഖ്യത്തിന്റെ കിരണങ്ങളുമായി ഉദിച്ചുയരും എന്ന് പ്രവാചകൻ പറയുന്നു.

സൗഖ്യവും, തുടർന്ന് ജീവിക്കാനുള്ള ബലവും നമുക്കാവശ്യമാണ്. ഈ സൗഖ്യപ്രക്രിയയിൽ, മാലിന്യങ്ങൾ നീക്കപ്പെടണം (detoxification), മരുന്ന് നൽകണം (medication), മുറിവുകൾ വച്ച് കെട്ടണം (bandaging), വിശ്രമിക്കണം (resting).

സൗഖ്യപ്പെട്ട ഒരു ബെത്‌ലെഹെം സമൂഹത്തെ രൂപപ്പെടുത്തുക എന്നത് ക്രിസ്തു നമ്മെ പ്രാപ്തരാക്കിയ കൃപാജീവിതത്തിലേക്കു നമ്മൾ വളരുക എന്നതാണ്. നമുക്കിടയില്‍, നമ്മിൽ വസിച്ചുകൊണ്ട് ആ സൗഖ്യപ്രക്രിയ അവൻ പൂർത്തിയാക്കുന്നു. അടക്കപ്പെട്ട എല്ലാ കൃപാചാലകങ്ങളും അവന്റെ പ്രവൃത്തിയാൽ തുറക്കപ്പെടും, വ്യക്തിപരമായതും, സാമൂഹികമായതും.

സ്വന്തം മുറിവുകളെ അംഗീകരിക്കുന്ന സ്വശരീരത്തെ ക്രിസ്തുവും അഭിമാനിക്കും. ബെത്‌ലെഹെമിലെ ഉണ്ണിമിശിഹാ അനേകരാൽ കരുത്തപ്പെട്ടതുപോലെ നമുക്കും അനേകരുടെ കരുതലുകൾ ആവശ്യമുണ്ട്.

സൗഖ്യത്തിലേക്കു കൂട്ടിക്കൊണ്ടു പോകുന്ന ഈ സമരിയാക്കാരൻ ആരാണ്? സൽപ്രവൃത്തി ചെയ്ത സമരിയാക്കാരനിലെ ഉപകാരിയുടെ വേഷം എടുത്തണിഞ്ഞു നല്ല സമരിയക്കാരനായി കാണപ്പെടുവാൻ നമുക്കിഷ്ടമല്ലേ? എന്നാൽ വ്യക്തിപരമായും, സഭയായും നമുക്കുതന്നെ സമരിയക്കാരന്റെ ആവശ്യമില്ലേ? ഉപമയിലെ അനുകരണീയമായ വ്യക്തിത്വമല്ല അവനു നല്കപ്പെട്ടിരുന്നത്. നമ്മിലെ നീതിനിഷ്ഠ ഭ്രഷ്ടുകല്പിച്ചു മാറ്റിനിർത്തിയവരാണ് സമരിയക്കാരൻ. ഈശ്വരനിഷേധിയെന്നു വിധിക്കപ്പെട്ട നിരീശ്വരരോ ശാസ്ത്രജ്ഞരോ, ഈശ്വരജ്ഞാനമില്ലെന്നു നാം വിധിച്ചുകളഞ്ഞ അന്യമതക്കാരോ ആകാം അത്. ആ സമരിയക്കാരന്റെ ദയയേറ്റുവാങ്ങി ചുമലിലേറി പോകേണ്ടതുണ്ട് നമ്മിലെ അന്ധത നീക്കാൻ. അവരുടെ അലിവിലാകാം നമ്മുടെ സൗഖ്യപ്രക്രിയ പൂർത്തിയാകുന്നത്, നമ്മുടെ കാഴ്ച തെളിയുന്നത്, മിശിഹായെ കാണാൻ. 

ബെത്‌ലെഹെമിലെ ശൂന്യതയിൽ പിറക്കാത്തതൊന്നും ജറുസലേമിൽ മഹിമ പ്രതീക്ഷിക്കരുത്. വിശുദ്ധവീഥികളിൽ പിറക്കാനിടം കിട്ടാത്ത ക്രിസ്തു ജനിക്കുന്നത്, സമ്പർക്കമരുതാത്തവർ കൂട്ടിക്കൊണ്ടുപോയി ഏല്പിച്ചുകൊടുത്ത സത്രത്തിലെ ഇടനാഴിയിലാകാം. ആ ഇടനാഴിയിൽ അഴുക്കുകൾ ഏറെയെങ്കിലും മനുഷ്യപുത്രൻ പിറക്കുന്നത് അവിടെയൊക്കെയാണ്. അവർക്കവകാശപ്പെടാൻ എന്ത് ധാർമികതയാണുള്ളത് - അവർക്കിടയിൽ പിറന്ന ദൈവപുത്രനല്ലാതെ. 'അഭിഷേക'മില്ലാത്ത പാപികളാണവർ, വീഞ്ഞ് കുടിക്കുകയും, കുഴലൂതുകയും, നൃത്തം ചെയ്യുകയും ചെയ്യുന്നവർ, എടുത്തു കാണിക്കാൻ ഉപവാസത്തിന്റെയും ജാഗരണത്തിന്റെയും എണ്ണം കൈമുതലായില്ലാത്തവർ. എങ്കിലും വാഗ്ദാനത്തിന്റെ അഗ്നിസ്തംഭം ചെറുമിന്നാമിനുങ്ങായാണെങ്കിലും അവരുടെ ഇടയിൽ ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് വന്നുപോകാറുണ്ട്. സർവ്വേശ്വരന് സ്തുതിഗീതങ്ങളാലപിക്കുന്ന സ്വർഗദൂതർ, ഇവരുടെ ഹൃദയസുകൃതങ്ങളുടെ സമാധാനം സ്പർശിച്ചു പുതുരാഗങ്ങൾ രചിക്കാറുണ്ട്.

വചനം മാംസമായി - നസ്രത്തിലും, നമ്മിലും

ഒരു സാധകന്റെ പാത തന്നെത്തന്നെ കണ്ടെത്തുവാനുള്ള പരീക്ഷണങ്ങളുടെ അന്വേഷണപ്രക്രിയയാണ്. എന്നിലെ ഞാൻ ഇനിയും ജനിച്ചിട്ടില്ല എന്ന തിരിച്ചറിവാണ് ഈ ധ്യാനത്തിന്റെ ആധാരം. പ്രത്യേക ഗുണങ്ങൾ തിരിച്ചറിയാൻ പരീക്ഷണനിരീക്ഷണങ്ങളിൽ ദർപ്പണങ്ങളും ലെൻസുകളും, ആസിഡുകളും ആൽക്കലികളും നമ്മൾ ഉപയോഗിക്കാറുണ്ട്. നമ്മിലെ ആന്തരികമനുഷ്യനെ കണ്ടെത്തുവാനും സമാനമായ പരീക്ഷണനിരീക്ഷണങ്ങൾ ആവശ്യമാണ്. 

ദൈവസ്നേഹത്തിൻ്റെ ആഴങ്ങളിലാണ് നമ്മുടെ യഥാർത്ഥ മുഖദർശനം - നമ്മിലെ സൗന്ദര്യവും, വൈകൃതങ്ങളും - നമുക്ക് ലഭ്യമാകുന്നതെന്നു സിയന്നായിലെ വി. കത്രീന എഴുതുന്നു. ഈ ദർശനബോധം അഹങ്കാരത്തിന്റെയോ അപമാനത്തിന്റെയോ ഭാരങ്ങൾ നമുക്കുമേൽ ഏൽപ്പിക്കുന്നില്ല, മറിച്ചു കൃതജ്ഞതയുടെയും, സാന്ത്വനത്തിന്റെയും ഭാവങ്ങളാണ് ഈ അവബോധം പകർന്നു നൽകുന്നത്. എത്രയോ കഠിനതകൾ, ധ്യാനനിമിഷങ്ങളിലൂടെയും, ഈശ്വരസ്പർശത്തിലൂടെയും കടന്നുപോയിട്ടാണ് നമ്മിലെ ആന്തരികസത്ത നമുക്കുമുമ്പിൽ പതിയെ തെളിഞ്ഞുവരുന്നത്. അളന്നുതിട്ടപ്പെടുത്തി കണ്ടെത്തേണ്ടത് ഇതാണ്: എത്രമാത്രം ഞാനൊരു ക്രിസ്തുവായിരിക്കുന്നു, ഇനിയും എത്രദൂരം കൂടി അവനിലേക്ക്‌ നടന്നു പോകേണ്ടിയിരിക്കുന്നു, ഇനിയും ക്രിസ്തുചൈതന്യം അനുവദിക്കാത്ത എൻ്റെ ജീവിതഭാവങ്ങൾ ഏതൊക്കെയാണ്? 

ക്രിസ്തുമയമായ ഒരു ജീവിതക്രമം, അവൻ്റെ ജീവിത-ലോക ദർശനങ്ങളും, മനോഭാവങ്ങളും ഉൾക്കൊണ്ടു സ്വജീവിതത്തിൽ പൂർത്തീകരിക്കുക എന്നർത്ഥം വയ്ക്കുന്നു. എത്രയെത്ര ദിവ്യകീർത്തനങ്ങളാലപിച്ചാലും, എത്രതന്നെ പിശാചുക്കളെ ബഹിഷ്കരിച്ചാലും ഇത് സാധ്യമാവണമെന്നില്ല. ഹൃദയത്തിലുള്ള വചനമന്ത്രണം നമ്മിലെ ആന്തരികസത്തയെ പ്രശോഭിപ്പിക്കുമ്പോൾ, അത് ജീവസ്വരൂപം പ്രാപിക്കുമ്പോൾ നമ്മിലെ ക്രിസ്തുവിലേക്കു നാം ഉണരുകയായി. വാക്കുകളിലും ഉദ്ധരണികളിലും വിഗ്രഹവൽക്കരിക്കപ്പെടുന്നവയേക്കാൾ ആഴമുള്ളവയും, ജീവദായകവുമാണ് ആ വചനം. വചനം നശ്വരതയിൽ നമുക്കുമുമ്പിൽ അവതരിച്ചു, അതേവചനം ദൈവമക്കളാകുവാൻ നമുക്ക് കഴിവ് നൽകി, ക്രിസ്തുവാകാൻ ശക്തരാക്കി. ഈശ്വരവചനം ഹൃദയമന്ത്രണങ്ങളായി ആന്തരികസത്തയിൽ ഉറവപൊട്ടിത്തുടങ്ങുമ്പോൾ ക്രിസ്തു ഭ്രൂണഭാവത്തിൽ നമ്മിലും ജനിച്ചിരിക്കുന്നു എന്നറിയാം. 

എന്താണ് ഈ ക്രിസ്തുചൈതന്യത്തിന്റെ അടയാളം? ശാന്തശീലതയും, വിനീതഹൃദയവും തന്നെ. ക്രിസ്തുവിനെ സ്വശരീരത്തിൽ ഏറ്റുവാങ്ങിയ ഹൃദയനൈർമല്യത്തിന്റെ ഫലം - ആന്തരികസമാധാനം. നാം തീർക്കുന്ന അതിരുകളൊക്കെയും നമ്മെ ഭീതിപ്പെടുത്തുമ്പോൾ, അതിരുകൾക്കപ്പുറത്തേക്കു തന്നെത്തന്നെ തുറന്നിടാൻ ഈ സമാധാനം കരുത്തായി ഉണ്ടാവണം. വെറുപ്പിന്റെയും, വെല്ലുവിളിയുടെയും, അപമാനത്തിന്റെയും വാളുകൾ എതിരെവരുമ്പോൾ, വാളേന്തിയവനെ തുറന്ന/പിളർക്കപ്പെട്ട ഹൃദയത്തോടെ സ്വാഗതം ചെയ്യാൻ ഈ സമാധാനം നമ്മെ പ്രാപ്തരാക്കും. 

ജീവന്റെ എത്രയോ ഇഴകൾ ചേർത്ത് നെയ്യപ്പെട്ടവരാണ് നാമോരോരുത്തരും! ജനിതകപരമായും, സാമൂഹികമായും, കുടുംബപരമായും പരിപോഷണത്തിന്റെ ഒട്ടേറെ ബന്ധങ്ങളുടെ ഒരു കൃപാശൃംഖല. നമ്മിലേക്കെത്തിച്ചേരുന്ന ഓരോ ഇഴയും കൃപാചാലകങ്ങളാകേണ്ടിയിരുന്നു. അപൂർണരും, മുറിവേറ്റവരുമായ മനുഷ്യരുടെ അനുചിതമായ ഇടപെടലുകൾ കൃപയുടെ ഈ ജീവതന്തുവിനെ മുറിപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. ക്രിസ്തുരൂപത്തിലേക്കു വളരേണ്ട മനുഷ്യൻ വാടിത്തളർന്നു പോകുന്നത് അവൻ്റെ വേരുകളിലേക്കു ജീവന്റെ അരുവിയുടെ ഒഴുക്ക് തടസ്സപ്പെട്ടു പോയതുകൊണ്ടാണ്. കൃപയിൽ നിറയുന്ന ജീവിതം അസാധ്യമാകുന്നതും അതുകൊണ്ടാണ്. ആഗ്രഹിക്കുന്ന നന്മ പോലും അപ്രാപ്യമാക്കിത്തീർക്കുന്നതു, അത്രമാത്രം കൃപ സ്വീകരിക്കപ്പെടാനുള്ള എൻ്റെ വാതിലുകൾ എങ്ങനെയൊക്കെയോ അടയപ്പെട്ടു എന്നതാണ്. ആ കൃപാമാധ്യമങ്ങൾ തുറന്നേ തീരൂ. കൃപാബന്ധങ്ങൾ മുറിഞ്ഞുപോയതിനാൽ ജീവന്റെ അഭാവം നമുക്കുണ്ട്, പല അവസ്ഥകളിലും മരവിപ്പുണ്ട്, ക്ഷയിച്ചിട്ടുമുണ്ട്. പിറന്നു വീഴുന്ന ഒരു കുഞ്ഞുപോലും ഈ തളർച്ചയും ക്ഷതവും പേറി ജനനമെടുക്കുന്നു. 

ജീവന്റെ അഭാവമുള്ള, കൃപ ആവശ്യമായിരിക്കുന്ന നമ്മിലെ അവസ്ഥയെ വേണം ജഢികമനുഷ്യനെന്നു മനസിലാക്കാൻ. കൃപയിൽ അലിഞ്ഞുചേർന്നു നമുക്കായിത്തീരാൻ കഴിയുന്ന ക്രിസ്തുസാധ്യതയെ ആന്തരികമനുഷ്യനെന്നോ, ആത്മീയമനുഷ്യനെന്നോ വിളിക്കാം. പരിശുദ്ധാത്മ പ്രവർത്തനത്തിനായി തന്നെത്തന്നെ തുറന്നുകൊടുക്കുന്തോറും, ക്രിസ്തുവിലേക്കു വളരുന്ന ഒരുവനിൽ മരണാവസ്ഥകൾ - ജഢികമനുഷ്യൻ - പതിയെ ക്ഷയിച്ചുതുടങ്ങും, പുതിയ മനുഷ്യനായിത്തുടങ്ങും. 

ഒരു സമയം, നമ്മിലോരോരുത്തരിലും, ഓരോ അണുവിലും പല മാത്രയിൽ രൂപപ്പെട്ട ക്രിസ്തുസ്വഭാവം, സകലർക്കും, സകലത്തിനുമായി വെളിപ്പെട്ടുകിട്ടുമ്പോൾ, പരസ്പരം ബന്ധപ്പെട്ടുനിന്ന ജീവകണ്ണികളെ തിരിച്ചറിയുകയും, അതിസുന്ദരമായ പൂർണ്ണത പ്രകടമാവുകയും ചെയ്യും. 

പിന്നീട് ധ്യാനിക്കേണ്ടതില്ല, ലയനം പുതുജീവനാണ്.

Word became flesh – in Nazareth, and in us

A journey of contemplation is an experiment with oneself. A good motive for such a contemplation is that “I am not yet born.” In an experiment we use lenses and mirrors, acids and alkalies to identify specific qualities of an object. Finding our nature too we have such mirrors, lenses etc. For St. Catherine of Sienna, it is in the love of God that the real reflection of our image can be seen, a vision of our true beauty and ugliness. This sight burdens us neither with pride nor with shame, but fills us with gratitude and consolation. The core of our self also has to go through suffering and pain, rejection and death in a contemplative and graced manner. We finally measure and analyse only one thing: how much have we become Christ, how far more do we have to be transformed into the image of Christ, which are those areas in us that are not yet allowed the touch of Christ?

A Christic way of life is to live with the vision and attitudes of Christ. However we raise the name of God in praise, or cast out all demons, may not assure this. When we experience that the voice of God enlightens the inner depths of our self, and when it takes a living form, we are awakened at least to a faded vision of the possibility of Christ in us. This voice is deeper and life-giving than the idolized forms of words and quotes. This gentle voice of God begins to flow from the inner depths of human hearts, and then, we know that Christ has been born in us in an embryonic form. The Word became flesh, and the word has also given us power to become Christ (the anointed of God).

What is the sign of the presence of Christ in us? It is the meekness and humility. The fruit of receiving Christ in the goodness of our heart – peace. All the boundaries we make for ourselves ultimately begin to make us feel insecure. Those who have experienced peace can open themselves beyond boundaries. That peace is the strength that can face challenges, insults and hatred, and welcome those who may harm, with an open and pierced heart.  

How many strands, interwoven with one another, have made us what we are! We are a fabric of interwoven relationships, genetically, socially, and historically. Every thread that contributed to our making had to become a channel of grace. The improper interventions of us who are ourselves wounded and imperfect, have broken this fabric of life and grace. We who are to grow to the form of Christ remain lifeless, because our roots are blocked from the streams of grace. It becomes impossible to live a life in the fullness of grace. We are unable to do even the good that we want to do, because somewhere our doors have been closed against grace to do it. It is necessary to open them. Since such roots have been cut off, we have the lack of life, many levels we have frigidity, and many strengths have decayed.

The states in us that are in need of grace, or that are devoid of grace could be understood as the outer man. On the other hand, the Christ-possibility that we can become, moulded in/by grace is to be understood as the inner or the spiritual man. As much as one, who gradually grows into the form of Christ, opens oneself for the work of the Holy Spirit, the states of lifelessness – the outer man – will slowly decay, and become a new creation. Even a child who is born bears this infirmity and bruises.

When the Christ formed in every one of us, and in every bit of creation, is revealed to everyone and everything, we will realize the chain of grace and the beautiful harmony in Christ.

Can I Imitate a Useless Messiah?

At least for some,

the expectation for the Messiah was totally fake.

They made the scripture,

a tool for analysis and prediction of events.

Even after knowing that Bethlehem is to be his birthplace,

and that his star has already appeared,

they did not come out

of the secure shelter of the palace

of the firm certainty of the religious thoughts.

“What is the use of the messiah when ‘we’ are there?

His coming and his presence,

we do not just care.”

Christ is born in a living-word-possibility in human pains

There, God knocks at the door,

“Can you become the mother of the savior,

offer a shelter, assure security,

walking ahead of him to prepare a way,

and die an apparently meaningless death?”

When the Word becomes our meaning of life,

the anointed one will be born in us too.

In many of our attitudes,

we do not let any other king to take control,

even God – that is a mysterious truth.

Acclaiming that God is king of kings,

thinking of God who rules, we are happy.

We like a Messiah who puts everything into submission.

But Christ did not come with the glory of colonial conquest,

Majesty of an emperor!

In us who want to be rulers,

is there a growth of inner freedom for generous service?

At a time when we may be humiliated without even a dignity,

can we serve with the love of the Messiah?

When we become migrants in our home lands,

even when we have no shelter of our own,

will our hearts be ready,

to offer the Messiah who may be born in us,

to offer  the love of his open heart?

കൊട്ടാരത്തിൽ പിറക്കാത്ത മിശിഹാ

മിശിഹായെക്കുറിച്ചുള്ള കാത്തിരിപ്പ്,
ചിലർക്കെങ്കിലും പൊള്ളയായിരുന്നു
വചനഗ്രന്ഥങ്ങളിൽ
അവർ ഗണിക്കാനും ഭാവിപ്രവചിക്കാനുമുള്ള കരുക്കൾ അന്വേഷിച്ചു.

ബെത്‌ലെഹെം ആണ് മിശിഹായുടെ ജന്മസ്ഥലമാകേണ്ടതെന്നും
അവന്റെ താരം ഉദയം ചെയ്തു എന്നറിഞ്ഞിട്ടും
കൊട്ടാരത്തിന്റെ സുരക്ഷയിൽ നിന്നും,
മതസംഹിതകളുടെ കെട്ടുറപ്പിൽ നിന്നും അവർ പുറത്തു വന്നില്ല.

"ഞങ്ങളുണ്ടെകിൽ പിന്നെ മിശിഹായെക്കൊണ്ട് എന്താവശ്യം?
മിശിഹായുടെ ആഗമനമോ, സാന്നിധ്യമോ
ഞങ്ങളെ നിശ്ശേഷം ബാധിക്കാനില്ല."

ജീവിതവ്യഥയിലെ വചനസാധ്യതയിലാണ് മിശിഹാ പിറക്കുന്നത്,
അവിടെയാണ് ദൈവം വാതിൽക്കൽ മുട്ടുന്നത്.

ദിവ്യരക്ഷകന്റെ അമ്മയാകാമോ?
അവന് ഒരിടം തരാമോ,ഒരല്പം സുരക്ഷ ഒരുക്കമോ,
അവന് വഴിയൊരുക്കാൻ മുമ്പേ നടന്ന്,
അർത്ഥശൂന്യമെന്നവണ്ണം മരിക്കാമോ?

വചനം പൊരുളായി ഹൃദയത്തിൽ തെളിയുമ്പോൾ
അഭിഷിക്തനായവൻ നമ്മിലും പിറക്കും.

നമ്മുടെ പല സമീപനങ്ങളിലും മറ്റൊരു രാജനെ നാം അംഗീകരിക്കാറില്ല
ദൈവത്തെ പോലും - ഒന്ന് ധ്യാനിച്ച് നോക്കൂ. വലിയൊരു സത്യമാണത്.
രാജാക്കന്മാരുടെ രാജാവെന്നു ദൈവനാമമുച്ചരിച്ചു പറയുമ്പോളും
എന്റെ ചിന്തക്കും, വിശ്വാസത്തിനും, വലിമ എന്നാണ് വയ്പ്.
വാഴുന്ന ദൈവത്തെക്കുറിച്ചോർക്കാൻ നമുക്ക് സന്തോഷമാണ്
സകലത്തെയും അധീനതയിലാക്കുന്ന മിശിഹായെയാണ് നമുക്കിഷ്ടം.

ചക്രവർത്തിയുടെ പ്രതാപത്തോടും,
സാമ്രാജ്യങ്ങൾ കീഴടക്കുന്ന മേല്കോയ്മയോടും കൂടിയല്ല മിശിഹാ വന്നത്!

രാജാവാകാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്ന നമ്മുടെയുള്ളിൽ
ദാസവേല ചെയ്യാനുള്ള ഉൾസ്വാതന്ത്ര്യം വളരുന്നുണ്ടോ?
അവകാശങ്ങളില്ലാതെ അപമാനിക്കപ്പെടുന്ന ഒരു സമയത്തു
അഭിഷിക്തന്റെ സ്നേഹത്തോടെ ശുശ്രൂഷ ചെയ്യാനാകുമോ?
സ്വദേശത്തു വിദേശിയെപ്പോലെയാകുമ്പോൾ,
സത്രത്തിലെ വിശ്രമസ്ഥാനം പോലും നമുക്ക് ലഭ്യമല്ലാതാകുമ്പോൾ,
നമ്മിലൂടെ പിറക്കുന്ന മിശിഹായുടെ കൃപ,
ആ തുറന്ന ഹൃദയത്തിന്റെ സ്നേഹം
പിറന്ന നാടിനു നൽകുവാൻ
നമ്മുടെ ഹൃദയങ്ങൾ തയ്യാറാകുമോ?

Blessed Silence, a Gracious Waiting

Zechariah, Elizabeth, and John the Baptist went through a rich journey of silence and waiting. Their names themselves indicate, that the time of reflective silence prepares us to open ourselves wide for grace.

Zechariah means ‘the Lord has remembered,’ Elizabeth means ‘the oath of God,’ or ‘satisfaction,’ and John means ‘the Lord is gracious’ or ‘the Lord graciously gave.’ 

“You will remain dumb because you did not believe my words” could be also an invitation rather than a punishment – to a silent reflection until he is capable of believing. Elizabeth, and John in the desert later, we can see, withdraw themselves into a reflective silence and waiting.

Whatever is given is to be contemplated,

            -  Givenness is to be remembered.

Whatever is received,

and whatever is yet to be received.

Everything is being pondered in the heart of God

- whatever we have, and whatever we lack.

Promises may not be promising, nor believable,

yet let them be meditated

- Silently, with grateful hearts.

Elizabeth who withdrew herself

Comes out later to praise a givenness -

“Blessed are you among women”

You have been given in the blessedness

How blessed was the waiting of Simeon!

The salvation he awaited, meditated,

“Now, my eyes have seen.”

We too may turn silent

in shame, loneliness, disappointment,

fear, and brokenness

Let that silent not be empty -

a meditative silence

Know that we are being remembered.

Everything is being pondered in the heart of God

- whatever we have, and whatever we lack.

മൗനം, ധന്യമായ കാത്തിരിപ്പ്

കാത്തിരിപ്പിലൂടെയും നിശ്ശബ്ദതയിലൂടെയും കടന്നുപോയവരാണ് സഖറിയായും, എലിസബത്തും, യോഹന്നാനും. അവരുടെ പേരുകൾതന്നെ മൗനത്തിന്റെ സമയം എത്രയോ അനുഗ്രഹപ്രാപ്തിക്ക് നമ്മെ ഒരുക്കുന്നു എന്ന് സൂചിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്. സഖറിയാ എന്നാൽ ദൈവമെന്നെ അനുസ്മരിച്ചിരിക്കുന്നു എന്നർത്ഥം.എലിസബത്തിനു ദൈവത്തിന്റെ ശപഥം എന്നും, സന്തുഷ്ടി എന്നും അർത്ഥമുണ്ട്. യോഹന്നാൻ എന്നാൽ ദൈവം കൃപാലു ആണെന്നും, മഹാമനസ്കതയോടെ അവിടുന്ന് തന്നു എന്നും അർത്ഥം. "വിശ്വസിക്കായ്ക മൂലം നീ മൂകനായിരിക്കും" എന്ന വാക്കുകൾ ശിക്ഷയെക്കാളുപരി ഒരു വിളിയാണ്. നിശബ്ദധ്യാനത്തിലേക്ക്, വിശ്വസിക്കാൻ പ്രാപ്തനാകുന്നത് വരെ. പിന്നീട് എലിസബത്തും, മരുഭൂമിയിൽ യോഹന്നാനും, ഈ മൗനം ധ്യാനപൂര്ണമായ കാത്തിരിപ്പാക്കുന്നുണ്ട്.

നല്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ളതെല്ലാം ധ്യാനിക്കപ്പെടേണ്ടതാണ്

ലഭിച്ചതിനെ ഓർത്തും, ലഭിക്കാനുള്ളതിനെ ഓർത്തും.

ദൈവഹൃദയത്തിൽ സകലതും സ്മരിക്കപ്പെടുന്നുണ്ട് -

നമ്മിലുള്ളവയും, നമ്മിലെ ഇല്ലായ്മയും.

വാഗ്ദാനസ്വരം വിശ്വസനീയമാവണമെന്നില്ല,

എങ്കിലും അവ ധ്യാനിക്കപ്പെടട്ടെ -

മൗനമായി, ഹൃദയത്തിന്റെ ധന്യതയിൽ.

സ്വകാര്യതയിലേക്ക് പിൻവാങ്ങിയ എലിസബത്ത്

പിന്നീട് മുമ്പോട്ട് വരുന്നത് ഈ ധന്യതയെ പുകഴ്ത്താനാണ്:

സ്ത്രീകളിൽ അനുഗ്രഹീതയാണ് നീ

ധന്യതയിൽ നിനക്ക് നല്കപ്പെട്ടവനും!

വൃദ്ധനായ ശിമെയോന്റെ കാത്തിരിപ്പും എത്രയോ ധന്യമാണ്‌! 

കാത്തിരുന്ന് ധ്യാനിച്ച, ആഗ്രഹിച്ച രക്ഷ

"ഇതാ ഇപ്പോൾ എന്റെ കണ്ണുകൾ കണ്ടു കഴിഞ്ഞു."

അവമതിയിലും, ഏകാന്തതയിലും,

നിരാശയിലും,ഭീതിയിലും, നാശത്തിലും

നമ്മളും തീർത്തും മൗനമാകാറുണ്ട് -

ആ മൗനം ശൂന്യമാകാതിരിക്കട്ടെ

പകരം അവ ധ്യാനപൂര്ണമാകട്ടെ

കാരണം നമ്മളോരോരുത്തരും ഓർമ്മിക്കപ്പെടുന്നുണ്ട്.

ദൈവഹൃദയത്തിൽ സകലതും സ്മരിക്കപ്പെടുന്നുണ്ട് -

നമ്മിലുള്ളവയും, നമ്മിലെ ഇല്ലായ്മയും.